Trójwymiarowa wystawa malarstwa wideo Angelė Šimoliūnienė „Rozchylając kurtynę”
Spinki do mankietów
o
Otwarcie wystawy 8 września. o 5 popołudniu.
Urodziłem się w 1961 roku. W domu, w rodzinie służby. Uczyłem się w szkole średniej Pasvalis (obecnie liceum Petros Vileišios). Rysuję od dzieciństwa, kiedy byłam w szóstej klasie, nauczycielka zadzwoniła do moich rodziców, bo z Wilna przyjechali przedstawiciele Szkoły Artystycznej im. MK Čiurlionisa i namówili mnie, abym pozwolił im się uczyć. Rodzice nie zgodzili się na wysłanie mnie do Wilna, do internatu, gdzie mogliby się widywać tylko w czasie wakacji. W szkole i na obozach zawsze rysowałam, a kiedy już zaczęłam rysować, zawsze otrzymywałam pochwały, a nauczyciele mówili, że to nasza przyszła architektka. We wszystkich klasach nad tablicą wisiały notatki, to była moja praca, wszystkie plany zajęć w pokoju nauczycielskim i na korytarzu też były moim dziełem. Ale zdecydowałam się nie iść na architekturę, bo stanie przy desce kreślarskiej i rysowanie nie wydawało mi się interesujące. Byłem romantykiem, lubiłem literaturę, poezję, więc zapisałem się do Wilna, aby studiować język i literaturę litewską.
Pracując jako nauczyciel języka i literatury litewskiej w gimnazjum Panevėžysa „Vyturio” (obecnie liceum), zapisałem się także do Akademii Muzycznej w Kłajpedzie, gdzie studiowałem reżyserię. Pociągała mnie sztuka. Miałem studio teatralne, wystawiłem 32 sztuki. Zostałem odznaczony medalem litewskiego Ministerstwa Kultury za zasługi dla kultury litewskiej. Przez 22 lata pracowałam jako nauczycielka języka i literatury litewskiej, przez 16 lat jako reżyserka i rzuciłam szkołę, bo czułam w środku, że muszę odejść, że w moim życiu musi zacząć się coś nowego. Mój umysł mówił jedno, ale zapytałem siebie. Skończyłem dwunastą klasę i wyszedłem z nimi. Nikt nie rozumiał, dlaczego odchodzę, skoro jestem tak ceniony i kochany.
Przewróciłem nową stronę życia. Przypomniałam sobie, że mam dyplom pielęgniarki, więc postanowiłam pogłębić swoją wiedzę medyczną w zakresie medycyny Wschodu. Studiowałam medycynę chińską przez 3 lata, następnie wstąpiłam do Akademii Ajurwedy, a także studiowałam w Instytucie Jiva w Indiach. Zdałem sobie sprawę, że medycyna Wschodu patrzy na człowieka całościowo. Podczas studiów w Akademii Ajurwedy zaprosiła na drugą sesję specjalistkę arteterapii Mariję Mendele-Leliugienė, która przeprowadziła dla nas sesję arteterapii. Coś się we mnie wydarzyło. Podszedłem do niej i powiedziałem: Chcę się z tobą uczyć. W ten sposób trafiłam na jej kursy. A potem na Uniwersytecie M. Romerisa przeszłam szkolenie z zakresu arteterapii i psychiatrii prowadzone przez psychoterapeutkę E. Laurinaitis, a następnie kurs genetyki u profesor D. Serapiny. W Instytucie Nowych Technologii i Coachingu uczyłam się także poradnictwa psychologicznego metodami arteterapii. Przez 3 lata studiowałem psychologię Trzeciego Tysiąclecia w oparciu o filozofię Zachodu i Wschodu. Przez 4 lata studiowałam w Instytucie Holistycznej Edukacji Zdrowotnej. Ukończyłam także Instytut Naukowej Aromaterapii we Francji. Obecnie studiuję sztukę i historię sztuki na Akademii Sztuk Pięknych. Brałem udział w międzynarodowych konferencjach medycyny tradycyjnej i nietradycyjnej, przygotowywałem raporty. Za działalność edukacyjną i niesienie pomocy ludziom otrzymałem św. Order księżnej Olgi. Pracuję z ludźmi, patrzę na człowieka całościowo, pomagam znaleźć właściwą drogę w dziedzinie zdrowia i życia. Wychowałem trzech synów i jestem dumny, że wyrosłem na uczciwych, pracowitych ludzi. Nasze dzieci przychodzą przez nas do nas, wychowujemy je i wypuszczamy do życia, aby mogły podążać własną ścieżką. Podobnie jak moje dzieła – jak moje dzieci. Przeszły przeze mnie, a ja wypuszczam je na świat. Są mi bliskie, bo otworzyły szersze spojrzenie na świat i to, co poza nim. Patrząc na moje obrazy, zrozumiałam, co mi przekazują, że wokół nas jest świat, którego nie widzimy, że nigdy nie jesteśmy sami, zawsze jesteśmy obserwowani: obserwowane są nasze działania, a zwłaszcza nasze myśli.
