Spinki do mankietów
o
Wiesz, co było absolutnie niesamowite w Mariupolu? Nikt nie bał się śmierci, chociaż tak im się wydawało. Śmierć już tu była i każdy chciał umrzeć w sposób znaczący. Ludzie pomagali sobie nawzajem nawet z narażeniem życia. Palili na zewnątrz i rozmawiali nawet wtedy, gdy spadały bomby. Pieniądze przestały istnieć, ponieważ życie stało się zbyt krótkie, aby o nich myśleć. Każdy był zadowolony z tego, co miał, stając się lepszą wersją siebie; nie było przeszłości, nie było przyszłości, potępienia, dwuznaczności! To było niebo w piekle. Dotykanie delikatnych skrzydeł motyla. Zapach prawdziwej wartości śmierci. Takie było tam życie.
„Tego filmu by nie było, gdyby nie miłość Manto do ludzi i mieszkańców Mariupola, gdyby nie siła wiary w kinie, gdyby Hana nie przemyciła materiału i gdyby Rosja nie rozpętał wojnę na Ukrainie. Ten film jest o życiu. Jest to również pomnik Mantasa Kvedaravičiusa, który zginął podczas jego tworzenia, oraz wszystkich ludzi, którzy zginęli w czasie wojny.” (Dovilė Grigaliūnaitė)
Reżyseria: Mantas Kvedaravičius, zastępca reżysera - Hanna Bilobrova
Język: rosyjski
Napisy: litewskie, angielskie
